Het verhaal van Propio Forsa

Die naam Propio Forsa? Zodra ik mijn eerste rondje aan tafel zit met mijn nieuwe SEO man (Search Engine Optimalisation) komt de vraag op tafel of die naam echt moet blijven. Hij is niet uit te spreken en hij is niet te spellen en hij zorgt voor hele lange extensies. Het gaat onmiddellijk heel erg zeer doen vanbinnen als ik mijzelf laat wennen aan het idee dat ik afscheid moet nemen van deze naam. Maar ja wat moet dat moet.

Propio Forsa betekent eigen kracht. In mijn eigen zoektocht naar wie ik ben en het leven van mijn verlangens was het een uitdaging en een cadeau aan mijzelf om mijn eigen power, mijn eigen kracht, meer te gaan zien en gebruiken.

Het begrip eigen kracht wilde ik sowieso in de naam. Dit omdat ik in mijn praktijk hier volop aan wilde werken en het in contact komen met je eigen power mee wil geven.

Natuurlijk heeft dit begrip iets cliché in de coaching wereld en geheel in stijl met hoe ik de dingen doe, wilde ik het bijzonder houden. Ik vroeg aan al mijn anders- en tweetalige bekenden wat eigen kracht betekent in hun taal.

Zo ook aan onze tuinman Ernus Virginie. Ernus was een bijzondere man. Hij was de oudste van een lange rij kinderen maar kon niet bij zijn moeder opgroeien omdat de verbintenis tussen zijn vader en moeder niet wenselijk was. Hij groeide op bij zijn oom en tante op Curaçao.

In de loop der jaren was hij zoals meerdere van zijn eilandgenoten naar Nederland gekomen om te werken. Wij en vooral hij ons, leerden hem kennen als de beveiliger van onze Albert Heijn in Amsterdam. Zoveel oog hadden wij niet voor de beveiligers maar hij natuurlijk wel voor ons. Na veel omzwervingen kwam hij een aantal jaren later in ons dorp aangewandeld en bood zijn diensten aan als tuinman. Hij had erg veel meegemaakt en had geen geld om de bus te betalen dus kwam hij lopend, ongeveer een uur en soms langer. Wat mij meteen opviel was dat het niet leek alsof hij zwaar gebukt ging onder zijn situatie. Al snel raakten we in gesprek over zijn geschiedenis, waar hij vandaan kwam. Curaçao en hoe graag hij daar terug naar toe wilde. Hij vertelde over zijn grootvader en hoe deze als een van de eerste bevrijde slaven weigerde om zijn oudste dochter, voor haar eerste huwelijksnacht af te staan aan de plantage eigenaar. Hij wilde graag met mij een boek schrijven over zijn geschiedenis.

Hij vroeg om hem wat minder geld per uur te betalen zodat hij de tijd kon nemen om het werk te doen. Dat deed hij dan ook. Ik moest soms in mijn handen knijpen omdat er in mij een tempo zit dat altijd sneller wil.

Mijn redders instinct ging al snel informeren hoe het zat met zijn woning en leefsituatie en ik spoorde hem aan om beter voor zichzelf te zorgen wat hij dan ook deed. Het leek hem echter niet echt te interesseren. Het enige wat hij echt wilde was terug gaan naar Curaçao.

Ik vond het moeilijk dat hij zo niet in het hier en nu leefde. Tegelijkertijd laafde ik mij aan zijn rust en overgave aan het hier en nu. Het was een vreemde paradox.

Hij had kinderen bij verschillende vrouwen. Kinderen waar hij niet voor zorgde en die hij niet zo dikwijls zag. Ik vroeg hem met mijn begeleiders wijsneuzigheid of dat eigenlijk wel ok was voor deze kinderen. Hij antwoorde mij dat de vrouwen bij wie hij deze kinderen had, leefden in goede families. Hij had zijn kinderen op dit moment niks te bieden en hij wist dat er goed voor ze gezorgd werd. Zodra daar verandering in zou komen, zou hij mee naar een oplossing zoeken. Hij zei mij ik ben niet gemaakt om in een huis te blijven. Ik moet weg en zwerven. Met mijn gezwerf maak ik deze vrouwen en mijn kinderen alleen maar ongelukkig.

Het gezwerf raakte mij soms ook. Ik maakte dan een afspraak met hem om in de tuin te komen werken. Ik regelde dat ik thuis was die dag en dat hij aan het werk kon. Het kwam regelmatig voor dat hij dan niet kwam opdagen maar een week later wel kwam aangewandeld. Ik was dan natuurlijk boos.

Tijdens zo een boos gesprek van mij naar hem toe zei hij mij, wees maar boos, ik begrijp het. Ik ben niet zo goed in afspraken nakomen maar je kan wel altijd op mij rekenen. Het was een belangrijke zin.

Verder in het gesprek zei hij en ik heb nagedacht over je naam. Je naam is Propio Forsa. Vervolgens haalde hij een verfrommeld papiertje uit zijn zak waarin hij de naam had opgeschreven in het Papiaments.

Vier jaar later had hij genoeg geld bij elkaar gespaard om terug te keren naar Curaçao. Hij leefde in Nederland inmiddels met de moeder van zijn jongste kinderen in een huis. Op Curaçao zag hij zijn eigen moeder terug en veel familie en vrienden. Daar is hij toen ook stilletjes overleden en begraven.

Een maand later hebben we hem met een aantal buren in ons dorp herdacht, samen met de moeder van zijn jongste kinderen en zijn kinderen. Ik kon aan de lijve voelen hoe we allemaal zo op hem konden rekenen, met name ook zijn kinderen. Hoe hij met zijn stille aanwezigheid en overgave aan het hier en nu een kracht aanboorde die wij op de een of andere manier niet meer zo goed kennen. Hij onderhandelde niet met de goden. Hij nam het leven en zichzelf zoals het was. Ik heb zelden een gelukkiger mens meegemaakt.

Die power, die kracht daar staat de naam Propio Forsa voor en ja daar kan ik geen afscheid van nemen. Dus hij blijft die moeilijke en mooie naam met zijn veel te lange extensies. De naam die ook staat voor het onmogelijke, mogelijk maken met jouw eigen kracht.

De tekening is gemaakt door Johanna Koelman op de dag dat wij Ernus herdachten, een maand na zijn overlijden. Je kan hem vinden in het boekje het Zwet, een boek met 365 tekeningen van het Zwet.

Wil jij ook meer te weten komen waar jouw verborgen kracht ligt en hoe je die meer op de voorgrond kan zetten? Neem dan contact op.