Sinds enige jaren roept mijn geliefde jij moet gaan
bloggen, een mama blog, een coach blog. Spaans benauwd kreeg ik het van de
gedachte dat ik mijn gedachten en gevoelsspinsels de wereld in zou gooien en
iedereen daarmee lastig vallen.
Elk jaar stuur ik plichtsgetrouw een nieuwsbrief aan alle
mensen die mij volgen in mijn werk om een teken van leven te geven, om
getuigenis af te leggen dat ik er nog ben, dat ik werk, dat ik mooie dingen doe
in coaching trajecten met mensen. Bloedspannend vind ik dat. Elke keer als ik
de verzend knop indruk moet ik langs dat niet tot last willen zijn. Toch krijg ik veel enthousiaste reacties op mijn
overpeinzingen.
Afgelopen week ging ik een avondje uit met een geliefde
vriendin die schrijft. Jij moet elke week een blog gaan schrijven raadde zij
mij met klem aan. Zij is een schrijfster
die ik erg hoog heb zitten en op de een of andere manier lukte het mij om mijn
weerzin ten aanzien van het tot last zijn te overwinnen en ook te kijken naar
wat ik de wereld te bieden heb met mijn blogs. Daar zit juist ook de crux van
veel van mijn coachen. Ik had de positieve stimulans van mijn geliefde en een
vriendin nodig om mijn belemmerende overtuigingen achter te laten en de stoute
schoenen aan te trekken en te gaan experimenteren, te spelen, te doen. Zo lang ik dit avontuur niet aan ga en mij
verschuil achter het niet tot last willen zijn zal ik er nooit echt achter
komen wat de betekenis van mijn blogs voor anderen zal zijn. Als ik als coach
de bril van een familieopsteller opzet en naar mijn loyaliteit en binding aan
mijn familie systeem kijk dan weet ik het ook weer. In het niet tot last willen
zijn, zeg ik diep onbewust: lieve familie door de rouw die niet genomen werd, wil
ik jullie verdriet wegnemen en zal ik jullie niet nog meer leed bezorgen ook al
gaat dat ten koste van het nemen van mijn eigen succes. Als ik uit deze diepe
loyaliteit stap dan kan ik zeggen hè ik ga stoppen met mij verschuilen achter
het niet tot last zijn en mijn experimenten ter ere van jullie vieren.
Zo mijn eerste blog is geschreven en jullie zijn er
getuige van. Met dank aan mijn aanmoedigers en mijn leermeesters waaronder ook
mijn cliënten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten